Paarden in de middeleeuwen waren significant anders dan paarden vandaag. Over het algemeen waren ze veel kleiner. Ze stonden ook meer centraal in de samenleving, omdat je een paard nodig had om bijna alles te doen. Verschillende soorten paarden ontwikkelden zich voor verschillende doeleinden. Ze werden echter niet beschouwd als “rassen” zoals ze vandaag zijn.
In plaats van paarden te onderscheiden op ras, werden ze vaak onderscheiden door gebruik. Oorlogspaarden werden bijvoorbeeld vaak ‘laders’ genoemd. Soms werden specifieke zinnen gebruikt zoals “Spaans paard”, maar we weten niet of dit bedoeld was voor meerdere rassen of één bepaald ras.
Daarom zijn de rassen van middeleeuwse oorlogspaarden nauwelijks in steen gebeiteld. We hebben vaak de beste gok van de historici, maar deze rassen zouden waarschijnlijk niet als specifieke rassen in de middeleeuwen zijn beschouwd.
In deze lijst zullen we kijken naar een paar paardenrassen die mogelijk als oorlogspaarden zijn gebruikt. Sommige van deze paarden werden niet door de middeleeuwse mensen gebruikt als oorlogspaarden, maar zijn nauwe afstammelingen van de paarden die dat waarschijnlijk wel waren.
De 8 middeleeuwse oorlogspaardenrassen
1. Mongools Paard
Dit is een van de weinige oude paardenrassen die vandaag de dag nog relatief onveranderd bestaat. Zoals de naam al doet vermoeden, werd dit paardenras duizenden jaren lang ontwikkeld en bereden door de, ook tijdens de Middeleeuwen. Ze waren gevreesde oorlogspaarden en waarschijnlijk gebruikt door Dzjengis Khan als coursers – snelle paarden die werden gebruikt voor invallen en soortgelijke activiteiten.
Ze hebben een hoog uithoudingsvermogen en zijn vrij robuust, waardoor ze perfect zijn voor het slagveld. Ze zijn echter een beetje langzamer dan andere paardenrassen, omdat ze vrij stoat zijn. De brachten vaak extra paarden mee in de strijd, zodat ze paarden konden wisselen als dat nodig was.
Vandaag de dag heeft dit paard nog steeds een van de grootste populaties, met meer dan 3 miljoen paarden verspreid over de hele wereld. Het zijn enkele van de meest genetisch diverse paarden die er zijn. In veel landen in de omgeving is dit Paard nog steeds het primaire vervoermiddel. Ze worden in sommige landen ook gebruikt als melkpaarden.
2. Andalusisch
Dit paard is een van de meest sierlijke oorlogspaarden die er zijn. Veel naties werden gebruikt in de middeleeuwen en staan bekend als de “koninklijke paarden van Europa”. Ze staan bekend om hun gespierde bouw en sierlijke draf.
Tijdens de late middeleeuwen begon het Spaanse oorlogspaard de harten en geesten van de koningen en koninginnen in heel Europa te veroveren. We weten niet of dit een enkel ras was of slechts meerdere rassen die uit Spanje kwamen. De Andalusiër stamt echter af van de paarden – of was misschien wel een van de specifieke Spaanse rassen. We weten dat de koning van Engeland Henry VIII van dit ras hield en ze gemakkelijk gebruikte tijdens zijn cavalerie.
Dit ras werd officieel erkend in de 15e eeuw. De voorouders van het ras waren er echter al veel eerder. We weten niet hoeveel dit ras is veranderd ten opzichte van het verleden, maar het is waarschijnlijk vergelijkbaar met hoe het in het verleden was.
Dit ras staat bekend als vrij volgzaam, dus ze zijn waarschijnlijk gebruikt om veel moderne paardenrassen te verbeteren en ze meer mensenvriendelijk te maken. Tegenwoordig wordt dit paardenras gebruikt als een veelzijdig rijpaard. Ze verschijnen ook regelmatig in historische en fantasiefilms vanwege hun goede uiterlijk.
3. Graafschap
Dit paard bestond waarschijnlijk niet in de middeleeuwen. Hun voorouders deden dat echter wel. Het Shire-paard stamt waarschijnlijk af van enkele grotere oorlogspaarden die in Engeland rondliepen. De voorouders van dit paard waren waarschijnlijk het “Engelse Grote Paard”, dat gedurende de Middeleeuwen als oorlogspaard werd gebruikt.
Hendrik VIII hield ook van dit oorlogspaard. Hij probeerde de totale hoogte te verhogen en verbood het fokken van paarden korter dan 15 handen hoog (hh). Dat is waarschijnlijk een van de redenen dat het paard tegenwoordig zo groot is. Dit paard werd gebruikt om ridders in volledige harnassen met gemak en een harnas op het paard zelf te dragen.
Hoewel de opkomst van buskruit grotendeels een einde maakte aan het zware paardenras, bleef dit paard populair vanwege zijn veelzijdige aard. Het was in staat om een essentieel werkpaard te worden in verschillende industrieën, waaronder landbouw, bosbouw en transport.
Hoewel het waarschijnlijk een oude oorsprong heeft, werd dit paardenras pas in het midden van de 18e eeuw erkend. Ze werden gebruikt tijdens de Tweede Wereldoorlog, waardoor hun aantal afnam. dramatisch. Gelukkig waren ze veelzijdig genoeg om een comeback te maken, hoewel ze vandaag de dag nog steeds als bedreigde paarden worden beschouwd.
4. Arabisch
Deze delicaat uitziende paarden zijn waarschijnlijk niet iets waarvan je zou denken dat ze in oorlog worden gebruikt. Ze werden echter waarschijnlijk overvloedig gebruikt. Deze paarden waren waarschijnlijk betrokken bij meer oorlog dan enig ander paardenras, hoewel op verschillende tijdstippen.
De voorouders van het Arabische ras strekten zich uit van het oude Egypte tot Griekenland tot het Ottomaanse Rijk, en ze werden waarschijnlijk gebruikt als oorlogspaarden voor veel van deze naties. Het zijn behendige paarden die vooral werden gebruikt voor hun snelheid en uithoudingsvermogen. Ze waren perfect voor raids en lichte cavalerie-charges.
Terwijl het gebruik van zware oorlogspaarden uiteindelijk afnam, werd het Arabische Paard nog kritischer. Ze werden vooral gebruikt voor hun behendigheid en snelheid tijdens de Late Middeleeuwen.
Het moderne Arabische ras is waarschijnlijk op zijn minst enigszins veranderd ten opzichte van zijn oude dagen, maar het is nog steeds een van de meest populaire rassen die er zijn. Ze zijn veelzijdig vanwege hun hoge intelligentie en uithoudingsvermogen.
5. Marwari
Dit is een ander licht cavaleriepaard, hoewel het voornamelijk werd gebruikt tijdens de vroege middeleeuwen. Ze stonden bekend om hun moed en sierlijke bewegingen, waardoor ze een zegen waren om in de strijd te hebben. De oorspronkelijke oorsprong van dit ras is onbekend, hoewel het waarschijnlijk Arabische, Turkoman en Mongoolse invloeden heeft.
Dit ras is tegenwoordig vrij zeldzaam, maar het telde ooit tienduizenden. Hun bekwaamheid maakte hen ook buiten hun geboorteland beroemd. Ze waren vrij populair in de 16e eeuw.
De Marwari is nu het nationale Paard van India. Het is nauw verwant aan verschillende andere rassen, waaronder de Kathiawari, die waarschijnlijk ook als oorlogspaard werd gebruikt.
Het bezitten van een van deze oorlogspaarden is niet altijd gemakkelijk geweest. Ooit konden alleen de adel en het koningshuis het zich veroorloven om een van deze paarden te bezitten. Tegenwoordig worden ze vooral gebruikt voor wedstrijden zoals dressuur en in polo.
Dit ras wordt vaak gekruist met een volbloed om grotere, sportievere paarden te produceren. Ze nemen vaak deel aan shows en religieuze ceremonies, waar ze traditioneel waren.
6. Percheron
Dit ras is waarschijnlijk zo dicht bij een oude destrier als je gaat krijgen. Dit Franse ras is geboren voor de oorlog. We hebben veel schilderijen van de voorouders van dit ras die worden gebruikt als mounts voor gepantserde ridders, waardoor ze zware calvarie zouden zijn.
Dit ras ontwikkelde zich op de rivierlanden van Noordwest-Frankrijk, waar ze waarschijnlijk inheemse paarden creëerden die fokten met Spaanse dieren. De Percheron beleefde zijn dagen als oorlogspaard in de Hoge en Late Middeleeuwen. Het heeft een hoge hoeveelheid natuurlijke kracht en is aanzienlijk groot, waardoor het perfect is voor zware cavalerie.
Naarmate het gebruik van gepantserde ridders afnam, begon dit paard te worden gebruikt voor koetstrekken, landbouw- en bosbouwwerk. Naarmate hun doel verschoof, begonnen ze ook een beetje groter te worden. Ze ontwikkelden meer trekkracht en werden relatief volgzaam.
De Percheron is een van de meest populaire trekpaarden in de Verenigde Staten, vanaf ongeveer de 19e eeuw. Meestal zijn deze paarden tegenwoordig grijs of zwart. Ze worden meestal gebruikt voor conceptdoeleinden.
7. Weerhaak
De Barb is een Noord-Afrikaans ras dat bekend staat om zijn hardheid en uithoudingsvermogen. Dit paard is waarschijnlijk inheems in Afrika, waar het een belangrijk deel van de cultuur was. Er zijn grotschilderingen van dit paardenras die duizenden jaren oud zijn, dus dit paard was waarschijnlijk al heel lang bekend in het gebied. Het wordt al sinds de oudheid gebruikt voor oorlogvoering, jacht en werk.
Bij import wordt dit Paard soms aangezien voor een Arabisch paard. Ze zijn echter heel anders als je weet wat je zoekt. In de oudheid werden ze waarschijnlijk vaak verward met de Arabier omdat de grootte vergelijkbaar is, en hun handlers waren vaak moslims, vergelijkbaar met de Arabier.
Tegenwoordig bestaan deze paarden voornamelijk in Marokko, Algerije, Spanje en Frankrijk. Door de uitdagende economische tijden in Noord-Afrika neemt hun aantal daar gestaag af. Het aantal raszuivere weerhaken in het algemeen neemt ook af.
8. Akhal Teke
Dit ras heeft waarschijnlijk zijn wortels met de vroegste gedomesticeerde paarden. Het werd omgevormd tot een atletische en versatile paard dat voor verschillende doeleinden wordt gebruikt door selectief fokken. Ze worden beschouwd als een van de oudste paardenrassen ter wereld. Ze zijn de enige overgebleven stam van het oude Turkoman Horse, een ras dat tussen 3000 en 4000 v.Chr. afkomstig is uit de oostelijke hellingen van Centraal-Azië.
Deze paarden staan vooral bekend om hun snelheid en uithoudingsvermogen, waardoor ze geweldige oorlogspaarden zijn geworden. Ze hebben een opvallende metalen vacht, daarom worden ze ook wel “Gouden Paarden” genoemd. Ze hebben zich aangepast aan het strenge woestijnklimaat waaruit ze afkomstig zijn. Tegenwoordig is het paard relatief zeldzaam, met slechts ongeveer 6.600 paarden die over de hele wereld bekend zijn. Om deze reden zijn ze ook duur.
De exacte afkomst van dit ras is moeilijk te traceren, maar het dateert waarschijnlijk uit dieren die meer dan 3.000 jaar geleden leefden. Paardenrassen bestonden toen nog niet, omdat paarden werden geïdentificeerd door hun plaats of hun type.
Dit ras is waarschijnlijk verwant aan het Turkomaanse paard, waarvan wordt gedacht dat het uitgestorven is. Een verwante stam van de Akhal Teke in Iran kan echter het oude Turkomaanse paard zijn, hoewel geleerden het vandaag de dag nog niet eens kunnen worden over de feiten. Het Arabische paard kan zich ook uit het ras hebben ontwikkeld, hoewel het in plaats daarvan een voorouder kan zijn geweest. We weten dat ze verwant waren; we weten het niet zeker hoe.
Veel Arabische merries werden gebruikt om dit ras te verbeteren in de 14e en 19e eeuw, dus de meeste zijn tegenwoordig kruisingen.
De tribale mensen in het geboorteland van dit paard gebruikten de Akhal-Teke om te plunderen. Ze hebben vaak bezittingen gekoesterd omdat ze cruciaal waren voor inkomen en overleving. Hun eigenaren koesterden hen vanwege hun snelheid en uithoudingsvermogen in de woestijn, waar weinig water en voedsel werd gevonden.
Uitgelichte afbeelding Credit: Alexas_Fotos, Pixabay